Μια παλιά ιστορία λέει πως ήταν κάποτε ένας τύπος, όχι και πολύ έξυπνος, που όλο έχανε τα πράγματά του. Μια μέρα του λέει κάποιος.
“Αυτό που πρέπει να κάνεις, για να μην χάνεις τα πράγματά σου είναι να σημειώνεις που τα βάζεις”.
Εκείνο το βράδυ, πριν κοιμηθεί, παίρνει χαρτί και μολύβι και λέει μέσα του: “Λοιπόν, για να μη χάσω τα πράγματά μου…”
Βγάζει το πουκάμισό του, το κρεμάει στην κρεμάστρα, και μετά παίρνει το μολύβι και σημειώνει :”το πουκάμισο στην κρεμάστρα”.
Βγάζει το παντελόνι, το αφήνει στα πόδια του κρεβατιού και σημειώνει :”το παντελόνι στα πόδια του κρεβατιού”.
Βγάζει τα παπούτσια του και σημειώνει:”τα παπούτσια κάτω από το κρεβάτι”.
Βγάζει τις κάλτσες  και σημειώνει:”οι κάλτσες μέσα στα παπούτσια κάτω από το κρεβάτι”.
Το άλλο πρωί σηκώνεται, ψάχνει τις κάλτσες εκεί όπου είχε σημειώσει ότι τις άφησε και τις φοράει. Βρίσκει τα παπούτσια εκεί που είχε σημειώσει και τα φοράει. Κάνει το ίδιο με το παντελόνι και το πουκάμισο. Και ξαφνικά, αναρωτιέται:
“Κι εγώ που είμαι;”
Κοιτάζει τη λίστα από πάνω μέχρι κάτω, ξανά και ξανά, και, αφού δεν ήταν πουθενά σημειωμένο, δεν μπόρεσε ποτέ να ξαναβρεί τον εαυτό του….
Είναι φορές που μοιάζουμε μ’ αυτόν τον ηλίθιο τύπο. Ξέρουμε που βρίσκεται κάθε πράγμα και κάθε άτομο που αγαπάμε, αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε που βρισκόμαστε εμείς. Σαν να ξεχάσαμε τη θέση μας στον κόσμο. Μπορούμε πολύ γρήγορα να εντοπίσουμε τη θέση των άλλων, τη θέση που έχουν οι άλλοι στη ζωή μας, και καμιά φορά μπορούμε να προσδιορίσουμε ακόμα και τη θέση που κατέχουμε εμείς στη ζωή των άλλων. Έχουμε, όμως, ξεχάσει ποιά θέση έχουμε εμείς στη δική μας ζωή.
Αν είναι κάποιος που οφείλει να είναι δίπλα μου συνεχώς, αυτός είμαι εγώ. Και για να μπορώ να είμαι στο πλευρό μου πρέπει να ξεκινήσω από την αποδοχή του εαυτού μου όπως είναι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αποδέχομαι τις αλλαγές στο πέρασμα του χρόνου. Σημαίνει ότι επανατοποθετώ το θέμα σε άλλη βάση, αλλάζω στάση. Γιατί, απέναντι σε κάποιο χαρακτηριστικό μου που δεν μου αρέσει υπάρχουν πάντα δύο δρόμοι για ν΄αντιμετωπίσω το πρόβλημα.
Ο πρώτος, ο πιο συνηθισμένος, είναι η κλασική λύση: να προσπαθήσω να αλλάξω.
Ο δεύτερος δρόμος, αυτός που προτείνω, είναι να πάψω να απεχθάνομαι το χαρακτηριστικό αυτό, και σαν μοναδική αντίδραση να επιτρέψω την κατάσταση αυτή ν’ αλλάξει από μόνη της.
Ακόμα και για να αλλάξει κάτι, ο δρόμος πραγματικά ξεκινάει από το σημείο που εγώ παύω ν’ αντιστέκομαι!!!

Αποφάσισα να εγκαταστήσω το πρόγραμμα που λέγεται "Αγάπη"

Πελάτης: Χμ... μετά από μεγάλη πορεία, αποφάσισα να εγκαταστήσω το πρόγραμμα που λέγεται "Αγάπη". Μπορείτε να με καθοδηγήσετε πώς να το κάνω;
Τ.Υ. : Φυσικά μπορώ. Είστε έτοιμος να ξεκινήσουμε;
Π: Είμαι λίγο άσχετος από τεχνολογία, αλλά ας προσπαθήσουμε. Τι πρέπει να κάνω;
Τ.Υ.: Το πρώτο βήμα είναι να εντοπίσετε και να ανοίξετε το παράθυρο "Η Καρδιά μου". Μπορείτε να την εντοπίσετε;
Π: Ναι, αλλά υπάρχουν άλλα τόσα προγράμματα που τρέχουν αυτή τη στιγμή. Υπάρχει πρόβλημα να εγκαταστήσω το "Αγάπη" ενώ τρέχουν τα άλλα;
Τ.Υ: Ποια προγράμματα τρέχουν τώρα;
Π: Μισό λεπτό να δω... υπάρχει ένα που λέγεται "Παλιά Τραύματα", "Χαμηλή Αυτοεκτίμηση", και κάποια άλλα "Μνησικακία" ,"Εκδίκηση", «Μοναξιά», «Ξεχωριστότητα».
Τ.Υ.: Δεν υπάρχει πρόβλημα. Μόλις εγκαταστήσετε το πρόγραμμα 'Αγάπη', θα διαγράψει βαθμιαία αυτά τα προγράμματα αυτά από το λειτουργικό σύστημα. Μπορεί να παραμείνουν στη μνήμη αλλά δεν θα εμποδίζουν τη λειτουργία άλλων προγραμμάτων. Το πρόγραμμα "Αγάπη" θα αντικαταστήσει το "Χαμηλή αυτοεκτίμηση" με μια άλλη ενότητα που λέγεται "Υψηλή αυτοεκτίμηση". Όμως, θα πρέπει να διαγράψετε οριστικά τα υπόλοιπα προγράμματα: "Μνησικακία", "Εκδίκηση", «Μοναξιά», «Ξεχωριστότητα». Αυτά τα δύο εμποδίζουν την εγκατάσταση του προγράμματος 'Αγάπη'.
Π: Πως γίνεται να τα διαγράψω; Μπορείτε να μου πείτε;
Τ.Υ.: Με χαρά. Πηγαίνετε με το ποντίκι στην οθόνη σας κάτω αριστερά, εκεί που λέει 'Εκκίνηση' και επιλέξτε το πρόγραμμα "Συγχώρεση" και κάνετε ένα κλικ. Επαναλάβετε τη διαδικασία όσες φορές χρειαστεί μέχρι να διαγράψετε τελείως τα δύο προγράμματα.
Π: Α, ωραία! Έγινε κιόλας. Ώχ... όμως το πρόγραμμα "Αγάπη" ξεκίνησε μόνο του την εγκατάσταση. Είναι φυσιολογικό αυτό;
Τ.Υ.: Ναι, αλλά να θυμάστε ότι έχετε μόνο τη πρώτη έκδοση του βασικού προγράμματος Θα χρειαστεί να συνδεθείτε με άλλες "Καρδιές" για να κάνετε αναβάθμιση.
Π: Ωχ! Μου εμφανίζεται ένα μήνυμα λάθους που λέει: 'Error - Το πρόγραμμα δεν μπορεί να λειτουργήσει με εξωτερικές παρεμβάσεις'... τι είναι αυτό;
Τ.Υ.: Μην ανησυχείτε. Αυτό σημαίνει ότι το πρόγραμμα "Αγάπη" έχει φτιαχτεί για να τρέχει με εσωτερικές "Καρδιές" αλλά δεν έχει ακόμα τρέξει στη δική σας "Καρδιά". Σε μη-τεχνική γλώσσα, σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να αγαπήσετε τον εαυτό σας πριν είστε έτοιμος να αγαπήσετε τους άλλους.
Π: Δηλαδή; Τι κάνω τώρα;
Τ.Υ.: Κατεβάστε το πρόγραμμα "Αποδοχή εαυτού" και κάντε κλικ στα παρακάτω αρχεία: "Συγχώρεση εαυτού", "Συνειδητοποίηση της αξίας μου", "Αναγνώριση των ορίων μου".
Π: Εντάξει, το έκανα.
Τ.Υ.: Ωραία. Τώρα αντιγράψτε αυτά τα αρχεία στο βασικό σας φάκελο "Η Καρδιά μου". Το σύστημα θα διαγράψει οποιοδήποτε ασύμβατο αρχείο και θα επιδιορθώσει τα όλα τα λανθασμένα αρχεία.
Επίσης, χρειάζεται να διαγράψετε τα "Αρνητική Κριτική", "Φλυαρία", «Άσκοπες σκέψεις». Μετά πηγαίνετε στο Κάδο ανακύκλωσης και διαγράψτε τα οριστικά και από εκεί.
Π: Έγινε. Ωπ!! O φάκελος "Η Καρδιά μου" αρχίζει να γεμίζει με νέα αρχεία. Τα "Γαλήνη" και "Πληρότητα" αντιγράφουν μόνα τους τα αρχεία στο φάκελο "Η Καρδιά μου". Είναι φυσιολογικό αυτό;
T. Y.: Ναι. Αυτό δείχνει ότι το πρόγραμμα "Αγάπη" έχει εγκατασταθεί και ήδη τρέχει. Κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο. Το πρόγραμμα "Αγάπη" είναι free, δεν χρειάζεστε κωδικό ενεργοποίησης, γι' αυτό δώστε το σε όσους μπορείτε. Μπορεί να σας ανταποδώσουν μερικά καλά αρχεία για αναβάθμιση.
Π: Σε ευχαριστώ, Θεέ μου. 

Πώς να βρεις την αλήθεια!!!

Μην περιμένεις ποτέ να βρεις την Αλήθεια
.....αν δεν φορτώθηκες τα βάρη των άλλων
...αν δεν δέχτηκες την ατίμωση των άλλων
...αν δεν σκότωσες την υπερηφάνεια σου
...αν δεν μαχαίρωσες την 'λογική' σου
...αν δεν τα έπαιξες όλα για όλα στη ζωή σου
...αν δεν γεννάς συνέχεια
...αν δεν είσαι ζητιάνος του Απείρου
...αν δεν χρειάστηκε σφίγγοντας τα δόντια να προχωράς συνέχεια
...αν δεν γύμνασες το μάτι σου να βλέπει πιο πάνω κι από τα άστρα
...αν δεν βούλωσες τ' αυτιά σου στους βολεμένους άμβωνες και αυτόκλητους 'σωτήρες'
...αν δεν γκρεμίζεις και δεν κτίζεις ασταμάτητα
...αν δεν κατάλαβες ότι όλη η ΖΩΗ είναι ένας ΠΟΛΕΜΟΣ"

Με τη δύναμη της αλήθειας ο άνθρωπος αλλάζει τον εαυτό του
Με τη δύναμη της αγάπης ο άνθρωπος αλλάζει τους άλλους
Με τη δύναμη της σκέψης ο άνθρωπος αλλάζει τον κόσμο
....Κομφούκιος....

Στο ταξίδι της ζωής μας....

το εξαίσιο κελάηδημά

"Στο ωραιότερο παλάτι του κόσμου, κάπου στην Κίνα, ζει ένας μελαγχολικός αυτοκράτορας.
Το παλάτι του, είναι φτιαγμένο από πορσελάνη, μα, παρ' όλη την ομορφιά του παλατιού, ο αυτοκράτορας μας, συνεχίζει να ζει μέσα στην μελαγχολία.
Κάποιο βράδυ, ένα αηδόνι μαγεμένο από την ομορφιά του παλατιού, άρχισε να τραγουδάει στον κήπο του.
Αυτό γινόταν κάθε βράδυ.. το εξαίσιο κελάηδημά του, έφερνε δάκρυα στα μάτια σε όποιον το άκουγε.
Τραγουδούσε για την αγάπη, την ειρήνη, τις ομορφιές της φύσης και της μάνας γης.
Μαγεμένος από το τραγούδι του, ο αυτοκράτορας άρχισε να χαμογελά και πάλι.. αποφασίζει να φυλακίσει το αηδόνι.. κι έτσι διατάζει να κλείσουν το αηδόνι σε ένα κλουβί, αφήνοντάς το όμως ελεύθερο, δύο φορές την ημέρα και μία τη νύχτα.
Όλη η χώρα μιλούσε για το όμορφο αηδόνι και τη μαγική φωνή του.
Η φήμη του αηδονιού, μάλιστα, ξεπέρασε τα σύνορα της Κίνας και ταξίδεψε και σε άλλες χώρες.
Κάποια μέρα, ο αυτοκράτορας δέχεται ένα δώρο. Είναι ένα μηχανικό αηδόνι, τόσο όμορφο όσο και το αληθινό, που τραγουδάει το ίδιο μαγικά με το αληθινό και είναι στολισμένο με διαμάντια, ρουμπίνια και ζαφείρια. Ένα σημείωμα πάνω στο δώρο έγραφε: «Το αηδόνι του αυτοκράτορα της Κίνας δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό του αυτοκράτορα της Ιαπωνίας».
Ο αυτοκράτορας βάζει τα δύο πουλιά να τραγουδήσουν μαζί.
Φυσικά, αυτό δεν γινόταν αφού το αληθινό τραγουδούσε με φυσικό τρόπο.
Το μηχανικό, αντίθετα, τραγουδούσε συνέχεια, χωρίς σταματημό.
Έτσι ο Αυτοκράτορας κράτησε το μηχανικό αηδόνι, και άφησε ελεύθερο το άλλο.
Στενοχωρημένο, το αληθινό αηδόνι επέστρεφε, χωρίς να το αντιληφθούν οι αυλικοί, στον κήπο.
O αυτοκράτορας θυμωμένος το εξόρισε από τη χώρα, ενώ την επομένη κιόλας παρουσίασε το μηχανικό αηδόνι στο λαό.
Ένας χρόνος πέρασε έτσι, όταν μια μέρα το μηχανικό αηδόνι χάλασε.
Ο αυτοκράτορας αρρώστησε βαριά, χωρίς τη μουσική που τόσο αγαπούσε.
Πέρασαν άλλα πέντε χρόνια, κι ο Θάνατος ήρθε να τον πάρει, θυμίζοντάς του ταυτόχρονα ο,τι καλό και κακό είχε κάνει.
Τότε, ακούστηκε ένα όμορφο τραγούδι απ' έξω. Ήταν το αληθινό αηδόνι που ήρθε να του δώσει ελπίδα. Ο Θάνατος έφυγε κι ο αυτοκράτορας έγινε καλά. Από τότε, κάθε βράδυ το αηδόνι τραγουδά έξω απ' το παράθυρό του"..
Το παραμύθι αυτό του Χ.Κ. Άντερσεν «Το αηδόνι του Αυτοκράτορα» γράφτηκε πριν ενάμισι αιώνα. Μπορεί να είναι ένα παραμύθι του 16ου αιώνα, όμως, σε μια εποχή που επιστήμη και τεχνολογία καλπάζουν με ένα ξέφρενο ρυθμό, που οι μηχανές και τα κομπιούτερ τείνουν να «εξαφανίσουν» τον άνθρωπο, που ο ορθολογισμός και ο τεχνολογικός προγραμματισμός έχουν παραμερίσει την ανθρώπινη σκέψη και το συναίσθημα... το παραμύθι αυτό, αντιστέκεται σ` όλο αυτό το παραλογισμό, θέλοντας να δώσει το μήνυμα ξεκάθαρα, ότι δεν μπορεί ένα ψέμα, όσο φανταχτερό κι αν είναι να καλύψει την αλήθεια. Ούτε μια κατασκευή όσο τέλεια κι αν είναι να αντικαταστήσει τη ζωή