Το είδες;;

Πριν κάνεις κακό σε κάποιον...πάρε ένα χαρτί και τσαλάκωσε το...κάνε μια μικρή μπαλίτσα...
Το έκανες;;;
Τώρα προσπάθησε να το ανοίξεις ....όπως ήταν πριν....
Το είδες;;; δεν είναι δυνατόν!!!!
Έτσι ακριβώς είναι και η καρδιά ενός ανθρώπου....αφού την πληγώνεις δεν μπορείς να την ξανά φέρνεις όπως ήταν πριν...θα παραμείνει για πάντα τσαλακωμένη...όπως το χαρτί.
Αυτό παρ' το σαν ένα μήνυμα...και θα είναι ένας καλύτερος τρόπος για να αγαπάς κάποιον ...και να μην του κάνεις κακό...;

"You Raise Me Up"

When I am down and, oh my soul, so weary;
When troubles come and my heart burdened be;
Then, I am still and wait here in the silence,
Until you come and sit awhile with me.

You raise me up, so I can stand on mountains;
You raise me up, to walk on stormy seas;
I am strong, when I am on your shoulders;
You raise me up... To more than I can be.

You raise me up, so I can stand on mountains;
You raise me up, to walk on stormy seas;
I am strong, when I am on your shoulders;
You raise me up... To more than I can be.

There is no life - no life without its hunger;
Each restless heart beats so imperfectly;
But when you come and I am filled with wonder,
Sometimes, I think I glimpse eternity.

You raise me up, so I can stand on mountains;
You raise me up, to walk on stormy seas;
I am strong, when I am on your shoulders;
You raise me up... To more than I can be.

You raise me up, so I can stand on mountains;
You raise me up, to walk on stormy seas;
I am strong, when I am on your shoulders;
You raise me up... To more than I can be.

You raise me up... To more than I can be.


"You Raise Me Up" by Josh Groban from Closer

Αργοπεθαίνει όποιος… (του Pablo Neruda)

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Ο Δράκος και η Νεράιδα

Ήταν κάποτε ένας δράκος.
Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σε σπηλιές.
Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

Μια μέρα λοιπόν μια νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του... Ο δράκος ξαφνιάστηκε.
Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:

- Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
- Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις

- Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;
- Όχι...όποτε θέλω εξαφανίζομαι.

- Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;

Η νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση...όμως του απάντησε
- Όχι...όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει...όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή νεράιδα... Θέλησε να τη φιλήσει...η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της. Ο δράκος δάκρυσε...όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν.

Η μικρή νεράιδα πέθαινε στην αγκαλιά του ...του ψιθύριζε απλά το μυστικό...

...δε φτάνει να θέλεις να αγαπήσεις...
....πρέπει και να μπορείς....

Άβυσσος η ψυχή

Άβυσσος η ψυχή μας 

                     

Εγκλωβισμένη......

Σε μια σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων ο ένας είναι ο αδύναμος κρίκος...

Έχω τον ρόλο του θύματος και ζητάω ρόλους που δεν θέλω να παίξω μαζί σου.

Αν πρέπει  να παίξω αν μη τι άλλο ας το κάνω με επίγνωση,

επίγνωση της κατάστασης ..

Γιατί πλέον ρίχνομαι σε μια συναισθηματική  κουτάλια νερό και πνίγομαι!

Ξέρεις τι κάνεις και εγώ μέσα μου ξέρω και αυτός είναι ο λόγος 

που θέλω να φωνάξω με όση δύναμη έχω...

όχι μονάχα να φωνάξω......να ουρλιάζω!

Εγκλωβισμένη ανάμεσα στο θέλω και στο δε θέλω σου..

Και?

Δεν υπάρχει και.........

Υπάρχει κάνω αυτό που θέλω

Και εσύ εκεί περιλαμβάνεσαι.....εγώ παίρνω τον ρόλο του 

θύματος κατά βούληση....

δεν υπάρχει τελικά γκρίζο εδώ μονάχα άσπρο-μαύρο.

Είμαι πλέον μια από τις πολλές που μιλάς...δεν έχει σημασία αν σε αγαπάω,

 δεν έχει σημασία αυτό που θέλω!

Σημασία έχει αυτό που θες και στα μάτια σου είμαι πιο εκμεταλεύσιμη!!!!

Το μόνο που υπάρχει είναι σαρκική επαφή αν θελήσω κάτι άλλο απλά 

χάνω την ψυχή μου!

Παγίδα ψυχής τελικά!

Ο πραγματικά ερωτευμένος άντρας "ποτέ" δεν θα πει ‘με θέλουν πολλές και όλες αυτές τις γαρνιτούρες’.

Ο λόγος που δεν το βλέπω είναι ότι,δεν θέλω να το δεχτώ μέσα μου. 

Αγάπη μονόπλευρη ίσον γκρεμός μιας κατεύθυνσης ....μονός δρόμος!μονόδρομος!

Εσύ παίζεις ,αλλά όχι καλά ,απλώς είμαι εύκολος στόχος,

 γιατί σε αυτή τη σχέση “εκμεταλλεύεσαι “ στο έπακρον τον αδύναμο 

κρίκο και αυτό δεν είναι προς τιμή σου .

Το κάνεις για δυο λογούς....

Πρώτον: λίγο σπρώξιμο της αυτοπεποίθησης σου σε ένα πλαίσιο κομπλεξισμού που εγώ δεν μπορώ να διακρίσω

Δεύτερον : “τρόπαιο”

Έτσι είναι τα πράγματα ωμά αλλά αληθινά!!!

Το να τελειώσει μια σχέση δεν είναι κακό .

Το κακό είναι να εκμεταλλεύεται κανείς τα απομεινάρια της 

ως καυσόξυλα της επιβεβαίωσης του εγώ του!

Την ώρα που εγώ πιέζω τον εαυτό μου να λύσω τον γρίφο σου.....

την ίδια ώρα εσύ με παίζεις τρίλιζα με άλλες.

Αυτό δεν στο συγχωρεί κανένας άντρας...Πραγματικός άντρας!

Αυτό δεν στο συγχωρώ εγώ!

Δεν έχει κάνεις λοιπόν το ηθικό δικαίωμα να μου το κάνει αυτό!

Δεν έχεις εσύ το ηθικό δικαίωμα να μου το κάνεις αυτό!!!!

Πρέπει να με ξυπνήσω γιατί θα με αποτελειώσεις αφού με απομυζήσεις 

συναισθηματικά.

Παίρνω ότι δικό μου με τρόπο και σε σβήνω ως άτομο,ούτε να 

εκδικηθώ ούτε τίποτα.

Δεν θα προκαλέσω γιατί ούτε κρύο ούτε ζεστή θα αισθανθείς!

Είναι τόσο λερωμένη η φωλιά σου που τίποτα δεν αλλάζει ,μακάρι να μην

 ήταν έτσι αλλά δυστυχώς έτσι είναι.

Με μπέρδεψε το κλάμα η αλήθεια είναι!

Στην πολιτική άνθρωποι σαν εσένα λέγονται λαοπλάνοι

 στην περίπτωση σου <<κλαμοπλάνοι>>!

Μερικώς τεχνητά διχασμένη προσωπικότητα.

Μια ερωτευμένη με το κλάμα  βραχυκυκλώνει ΠΑΝΤΑ.

Αν δεν ήμουν ερωτευμένη δεν θα μπορούσες να με εκμεταλλευτείς..

δεν είσαι χαζός ,

δεν νομίζω πια το επίκεντρο της πλάνης σου είμαι εγώ αποκλειστικά.

ΕΣΥ ναι ήσουν το επίκεντρο μου αλλά δεν μπορώ να ξέρω 

το “βάθος” ούτε το “εύρος” της πλάνης που με έριξες.

Δηλαδή η πραγματικότητα σου μπορεί να είναι ακόμα χειρότερη ...

δεν είναι στην φύση μου η εκδίκηση απλά δίνω τόπο στην οργή.

Συναισθηματικό υποχείριο μπορώ να με χαρακτηρίσω.Ναι!!

Με θέλεις ερωτευμένη .

Δεν με θες χαλαρή

Δεν γίνεται να κερδίσω κάτι,γίνεται ΜΟΝΟ να μην χάσω και άλλα!

Πάντα τον πρώτο ρόλο σου δίνω

Είμαι τελικά  πολύ καλή για ετούτο τον πλανήτη  

Θύμα σε κινούμενη άμμο!!

Με βουλιάζεις μέχρι να με πνίξεις!

Είναι κακό που ξύπνησα?

Αυτό που μου έκανες το έχεις ξανακάνει και θα το ξανακάνεις!

Θύματα θα βρεις πολλά άνθρωπο σαν και εμένα  ΠΟΛΥ  ΔΥΣΚΟΛΟ!

Αφιερωμένο σε έναν “φίλο”που με ξύπνησε!!

Έρωτας σαν βροχή

Έρωτας σαν βροχή....Όχι σαν καταιγίδα......σαν βροχή....Να φεύγει και να έρχεται.....Να δυναμώνει και να χαμηλώνει.....Να δροσίζει και να πνίγει......Ν`απορροφάται από τη γη,να χάνεται..... 

Πως έζησα έτσι;Γιατί δέχτηκα κάτι μισό για μένα;Γιατί προσπάθησα να κρατήσω στις χούφτες μου κάτι,που ήξερα οτι θα μου δώσει μόνο μια ψευδαίσθηση δροσιάς και μετά θα μ`αφήσει πιο διψασμένη από πριν,με τα χείλη ξερά και την καρδιά στεγνή; 

Πως μπόρεσα να δεχτώ να συμπληρώνω τη βροχή με τα δάκρυα μου,για κάτι που γνώριζα οτι ήταν μάταιο; 

Είδα χιλιάδες ηλιοβασιλέματα μόνη μου,ο ήλιος βουτούσε στο τίποτα κι εγώ πνιγόμουν στη μοναξιά.....Άκουσα εκατοντάδες κεραυνούς και με φόβισαν λιγότερο από τη σιωπή της άδειας ζωής μου........ 

Μύρισα χιλιάδες λουλούδια,αλλά το άρωμα τους δεν πλημμύρισε την άοσμη ζωή που ο <<έρωτας σαν βροχή>>με καταδίκασε να ζήσω...... 

Γεύτηκα δεκάδες εδέσματα,αλλά μόνο πίκρα στα χείλη μου.............. 

Άγγιξα απαλά το κορμί του,κράτησα στη μνήμη της αφής μου κάθε πόντο του σώματος του και αγκάλιαζα μόνη μου τον εαυτό μου τις μοναχικές μου ώρες,με την ψευδαίσθηση πως ήταν εκείνος που με χάιδευε,έχοντας τον στα ακροδάχτυλα μου..... 

Γέλασα δυνατά στην αρχή της ζωής μου και συνέχισα να χαμογελώ από συνήθεια,χωρίς ποτέ τα μάτια μου να πάρουν χρώμα από τα χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν στο πρόσωπο μου,αλλά δεν ζέσταναν την ψυχή μου........ 

Έκλαψα πολύ για δυό ζωές,από απελπισία,από λαχτάρα για κάποιον που ήρθε κοντά μου για να μου φέρει την επίγνωση ότι η ευτυχία είναι στιγμές....μόνο στιγμές...... 

Και οι περισσότερες κλεμένες...... 

Ζωγράφισα με φωτεινά χρώματα τις ώρες που ήμουν μαζί του αλλά η πραγματικότητα ξεθώριαζε τους πίνακες μου,όταν δεν τους βύθιζε στο χρώμα της απελπισίας...... 

Έγραψα το <<σ`αγαπώ>>σε χιλιάδες χαρτιά και τα έσκισα αμέσως μετά,σκορπίζοντας γύρω μου τα κομμάτια τους,όπως σκορπισμένη ήταν η ζωή μου...... 

Πόνεσα τόσο που μάτωσα και την ίδια στιγμή ήμουν εγώ πηγή πόνου για κάποιον που εν γνώσει μου υπέφερε όσο κι εγώ...... 

Αγνόησα την αγάπη,γιατί δεν ήταν με τους δικούς μου όρους....... 

Καταδίκασα τον εαυτό μου στη μοναξιά,δραπετεύοντας από τους δρόμους όπου μπορεί να σε συναντούσα,επιλέγοντας να φύγω εγώ,<<η δυνατή>>,τη στιγμή που η αδυναμία μου να σε κερδίσω ήταν γραμμένη στον αέρα που ανέπνεα............ 

Και μετά......μετάνιωσα.....Και γύρισα να ψάξω στο παρελθόν αυτό που μου έλειπε στο παρόν,μα δεν υπήρχε τίποτα εκεί για μένα.Η αληθινή αγάπη είχε φύγει........ 

Την είχα διώξει εγώ.....Είχα διώξει ότι άξιζε και είχα κρατήσει το τίποτα....... 

Δίκαιη τιμωρία..........

Ο εγωισμός

"Ο εγωισμός έχει δύο δρόμους να ακολουθήσει,προκειμένου να ξεδιψάσει τις αξεδίψαστες ανάγκες του.

Δύο τρόπους για να ικανοποιηθεί το διαρκώς ανικανοποίητό του.

Θα τους θυμάμαι σαν μοτίβο επαναλαμβανόμενο σε κάθε ευκαιρία.

Πρώτο:Με το να είμαι αξιοθαύμαστος.

Και δεύτερο,στην περίπτωση που δεν κατορθώνω το πρώτο:Με το να είμαι αξιολύπητος." 

   
   "Πάντα θυμάμαι,σε μια διάλεξη,την οποία πριν από χρόνια παρακολούθησα,τον ομιλητή να μας συμβουλεύει:

"Σας προτείνω μια άσκηση:επί μία εβδομάδα προσπαθήστε να μην πείτε ούτε ένα ψέμα στον εαυτό σας.

Στους άλλους επιτρέπεται να πείτε όσα ψέμματα θέλετε..."
   Το κοινό απόρησε,θορυβήθηκε,θεώρησε πως κάποιο λάθος έκανε ο ομιλητής.

Εκείνος όμως επέμενε:

"Όταν πάψετε να λέτε ψέμματα στον εαυτό σας θα πάψετε να λέτε ψέμματα και στους άλλους"."
 
 Από το βιβλίο "Ο παλιάτσος και η Άνιμα" της Μάρως Βαμβουνάκη   

Μ’ αρέσει να τον ΑΓΑΠΩ

Μ’ αρέσει το βλέμμα του όταν με λατρεύει.

Μ’ αρέσει που λυσσάει όταν θέλει να με αγγίξει και δεν μπορεί.

Μ’ αρέσει που οταν πρέπει να φύγω με πιάνει χειροπόδορα για να με ακινητοποιήσει.

Μ’ αρεσουν τα χείλια του όταν προφέρουν τις λέξεις «μη φύγεις».

Μου αρέσει που ξέρει πότε να μην μιλάει.

Μ’ αρέσει που θα μου σταθεί καλύτερα και από πατέρας μου.

Μ’ αρέσει που είναι η αφορμή για αυτά που γράφω,που είναι ο μοναδικός άνθρωπος που θα καταλάβει ακριβώς τι εννοώ γράφοντας τα. 
Μ’ αρέσει που άμα τα διαβάσει θα με φιλήσει στο κούτελο με στοργή και αληθινή αγάπη.

M’ αρέσει να ναι αυτός η πρώτη μου σκέψη κάθε πρωί γιατί μου φτιάχνει τη μέρα .
M’ αρέσει που δεν μπορώ να τον έχω ολοκληρωτικά παρόλο που θα το ήθελα. 
M’ αρέσει που ακόμα κι όταν ήμαστε μαζί πάλι μου λείπει κι ας μην το καταλαβαίνει .
Μ’ αρέσει που όταν με κοιτάζει τρυφερά χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου .
M’ αρέσει που δεν μοιάζει με κανέναν και είναι πάντα ο εαυτός του .
M’ αρέσει που μαλώνουμε και μετά τα ξαναβρίσκουμε .
M’ αρέσει που παραδέχεται τα λάθη του .
M’ αρέσει που του θυμώνω και μετά από λίγο το ξεχνάω .....

Μ’ αρέσει να τον ακούω, όταν μιλάει όλες οι λέξεις απο τα χείλη του είναι σαν μια γλυκιά μελωδια.

Μια μελωδία που δεν μπορείς να την αλλάξεις απλά την ακολουθείς και εκείνη σε ταξιδεύει μακρια πολύ μακριά…  μ’αρέσει να την ακολουθώ, 

μ’ αρέσει να μην ξέρω που με πάει. 

Μ’ αρέσει να τον παρατηρώ, οι κινήσεις του, οι εκφράσεις του, το προσωπό του σαν ένα μωρό που επεξεργάζεται τα πάντα γύρω του και όταν ανακαλύπτει κάτι καινούργιο ένα πανέμορφο χαμόγελο σκαει σαν τον ήλιο το πρωί που σιγά σιγά, μία μία ηλιαχτίδα ξεπροβάλει και γεμίζει φώς την καινούργια μέρα… 
Μ’ αρέσει που μαζί του κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα………
Μ’ αρέσει να τον αγγίζω, το δέρμα του, το κορμί του είναι σαν ένα ταξίδι, ένα ταξίδι που δεν θέλω να τελειώσει ποτέ……
Μ’ αρέσει όταν κάνουμε έρωτα, τα κεριά, η μουσική, εκείνος, μόνο εκείνος μπορεί να μου δείξει τον δρόμο για τον παράδεισο…..

Μ’ αρέσει όταν με κρατά αγκαλιά, αυτή η πανέμορφη αίσθηση ότι είμαστε μόνοι μας στον κόσμο, ότι τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει αυτή την στιγμή, την δική μας στιγμή……… 
Μ’ αρέσει όταν προφέρει αργά και καθαρά το Σ’αγαπώ πιτσικωκο μου και τα μάτια του χαμογελούν μαζί με τα δικά μου…..
Μ’ αρέσει που μου έδωσε την ζωή μου πίσω, που μου έδειξε τον δρόμο για την ευτυχία, που με κάνει καλύτερο άνθρωπο κάθε μέρα που περνά, που τον αγαπώ όσο δεν αγάπησα ποτέ μου, που είναι η ζωή μου, που με έκανε να αγαπήσω τον εαυτό μου, που είναι δίπλα μου όσο και αν τον πληγώσω, που είναι αυτός που είναι, που μαζί θα περάσουμε τα πάντα, θα δημιουργήσουμε, θα γελάσουμε, θα ζήσουμε,θα πεθάνουμε…
Μ’ αρέσει να του δίνω τα πάντα, μου αρέσει να τον κάνω ευτυχισμένο, να τον κάνω να γελάει …. 
Μ’ αρέσει να τον ΑΓΑΠΩ

Μ’ αρέσει που κάθεσαι τόση ώρα και διαβάζεις το τί μου αρέσει.......... 
Μ’ αρέσει που μπορώ να σου στείλω ένα φιλί κι εσύ να μη με βλέπεις

Μ’ αρέσει που μπορώ και αγαπώ ΕΣΕΝΑ