Άβυσσος η ψυχή

Άβυσσος η ψυχή μας 

                     

Εγκλωβισμένη......

Σε μια σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων ο ένας είναι ο αδύναμος κρίκος...

Έχω τον ρόλο του θύματος και ζητάω ρόλους που δεν θέλω να παίξω μαζί σου.

Αν πρέπει  να παίξω αν μη τι άλλο ας το κάνω με επίγνωση,

επίγνωση της κατάστασης ..

Γιατί πλέον ρίχνομαι σε μια συναισθηματική  κουτάλια νερό και πνίγομαι!

Ξέρεις τι κάνεις και εγώ μέσα μου ξέρω και αυτός είναι ο λόγος 

που θέλω να φωνάξω με όση δύναμη έχω...

όχι μονάχα να φωνάξω......να ουρλιάζω!

Εγκλωβισμένη ανάμεσα στο θέλω και στο δε θέλω σου..

Και?

Δεν υπάρχει και.........

Υπάρχει κάνω αυτό που θέλω

Και εσύ εκεί περιλαμβάνεσαι.....εγώ παίρνω τον ρόλο του 

θύματος κατά βούληση....

δεν υπάρχει τελικά γκρίζο εδώ μονάχα άσπρο-μαύρο.

Είμαι πλέον μια από τις πολλές που μιλάς...δεν έχει σημασία αν σε αγαπάω,

 δεν έχει σημασία αυτό που θέλω!

Σημασία έχει αυτό που θες και στα μάτια σου είμαι πιο εκμεταλεύσιμη!!!!

Το μόνο που υπάρχει είναι σαρκική επαφή αν θελήσω κάτι άλλο απλά 

χάνω την ψυχή μου!

Παγίδα ψυχής τελικά!

Ο πραγματικά ερωτευμένος άντρας "ποτέ" δεν θα πει ‘με θέλουν πολλές και όλες αυτές τις γαρνιτούρες’.

Ο λόγος που δεν το βλέπω είναι ότι,δεν θέλω να το δεχτώ μέσα μου. 

Αγάπη μονόπλευρη ίσον γκρεμός μιας κατεύθυνσης ....μονός δρόμος!μονόδρομος!

Εσύ παίζεις ,αλλά όχι καλά ,απλώς είμαι εύκολος στόχος,

 γιατί σε αυτή τη σχέση “εκμεταλλεύεσαι “ στο έπακρον τον αδύναμο 

κρίκο και αυτό δεν είναι προς τιμή σου .

Το κάνεις για δυο λογούς....

Πρώτον: λίγο σπρώξιμο της αυτοπεποίθησης σου σε ένα πλαίσιο κομπλεξισμού που εγώ δεν μπορώ να διακρίσω

Δεύτερον : “τρόπαιο”

Έτσι είναι τα πράγματα ωμά αλλά αληθινά!!!

Το να τελειώσει μια σχέση δεν είναι κακό .

Το κακό είναι να εκμεταλλεύεται κανείς τα απομεινάρια της 

ως καυσόξυλα της επιβεβαίωσης του εγώ του!

Την ώρα που εγώ πιέζω τον εαυτό μου να λύσω τον γρίφο σου.....

την ίδια ώρα εσύ με παίζεις τρίλιζα με άλλες.

Αυτό δεν στο συγχωρεί κανένας άντρας...Πραγματικός άντρας!

Αυτό δεν στο συγχωρώ εγώ!

Δεν έχει κάνεις λοιπόν το ηθικό δικαίωμα να μου το κάνει αυτό!

Δεν έχεις εσύ το ηθικό δικαίωμα να μου το κάνεις αυτό!!!!

Πρέπει να με ξυπνήσω γιατί θα με αποτελειώσεις αφού με απομυζήσεις 

συναισθηματικά.

Παίρνω ότι δικό μου με τρόπο και σε σβήνω ως άτομο,ούτε να 

εκδικηθώ ούτε τίποτα.

Δεν θα προκαλέσω γιατί ούτε κρύο ούτε ζεστή θα αισθανθείς!

Είναι τόσο λερωμένη η φωλιά σου που τίποτα δεν αλλάζει ,μακάρι να μην

 ήταν έτσι αλλά δυστυχώς έτσι είναι.

Με μπέρδεψε το κλάμα η αλήθεια είναι!

Στην πολιτική άνθρωποι σαν εσένα λέγονται λαοπλάνοι

 στην περίπτωση σου <<κλαμοπλάνοι>>!

Μερικώς τεχνητά διχασμένη προσωπικότητα.

Μια ερωτευμένη με το κλάμα  βραχυκυκλώνει ΠΑΝΤΑ.

Αν δεν ήμουν ερωτευμένη δεν θα μπορούσες να με εκμεταλλευτείς..

δεν είσαι χαζός ,

δεν νομίζω πια το επίκεντρο της πλάνης σου είμαι εγώ αποκλειστικά.

ΕΣΥ ναι ήσουν το επίκεντρο μου αλλά δεν μπορώ να ξέρω 

το “βάθος” ούτε το “εύρος” της πλάνης που με έριξες.

Δηλαδή η πραγματικότητα σου μπορεί να είναι ακόμα χειρότερη ...

δεν είναι στην φύση μου η εκδίκηση απλά δίνω τόπο στην οργή.

Συναισθηματικό υποχείριο μπορώ να με χαρακτηρίσω.Ναι!!

Με θέλεις ερωτευμένη .

Δεν με θες χαλαρή

Δεν γίνεται να κερδίσω κάτι,γίνεται ΜΟΝΟ να μην χάσω και άλλα!

Πάντα τον πρώτο ρόλο σου δίνω

Είμαι τελικά  πολύ καλή για ετούτο τον πλανήτη  

Θύμα σε κινούμενη άμμο!!

Με βουλιάζεις μέχρι να με πνίξεις!

Είναι κακό που ξύπνησα?

Αυτό που μου έκανες το έχεις ξανακάνει και θα το ξανακάνεις!

Θύματα θα βρεις πολλά άνθρωπο σαν και εμένα  ΠΟΛΥ  ΔΥΣΚΟΛΟ!

Αφιερωμένο σε έναν “φίλο”που με ξύπνησε!!

Έρωτας σαν βροχή

Έρωτας σαν βροχή....Όχι σαν καταιγίδα......σαν βροχή....Να φεύγει και να έρχεται.....Να δυναμώνει και να χαμηλώνει.....Να δροσίζει και να πνίγει......Ν`απορροφάται από τη γη,να χάνεται..... 

Πως έζησα έτσι;Γιατί δέχτηκα κάτι μισό για μένα;Γιατί προσπάθησα να κρατήσω στις χούφτες μου κάτι,που ήξερα οτι θα μου δώσει μόνο μια ψευδαίσθηση δροσιάς και μετά θα μ`αφήσει πιο διψασμένη από πριν,με τα χείλη ξερά και την καρδιά στεγνή; 

Πως μπόρεσα να δεχτώ να συμπληρώνω τη βροχή με τα δάκρυα μου,για κάτι που γνώριζα οτι ήταν μάταιο; 

Είδα χιλιάδες ηλιοβασιλέματα μόνη μου,ο ήλιος βουτούσε στο τίποτα κι εγώ πνιγόμουν στη μοναξιά.....Άκουσα εκατοντάδες κεραυνούς και με φόβισαν λιγότερο από τη σιωπή της άδειας ζωής μου........ 

Μύρισα χιλιάδες λουλούδια,αλλά το άρωμα τους δεν πλημμύρισε την άοσμη ζωή που ο <<έρωτας σαν βροχή>>με καταδίκασε να ζήσω...... 

Γεύτηκα δεκάδες εδέσματα,αλλά μόνο πίκρα στα χείλη μου.............. 

Άγγιξα απαλά το κορμί του,κράτησα στη μνήμη της αφής μου κάθε πόντο του σώματος του και αγκάλιαζα μόνη μου τον εαυτό μου τις μοναχικές μου ώρες,με την ψευδαίσθηση πως ήταν εκείνος που με χάιδευε,έχοντας τον στα ακροδάχτυλα μου..... 

Γέλασα δυνατά στην αρχή της ζωής μου και συνέχισα να χαμογελώ από συνήθεια,χωρίς ποτέ τα μάτια μου να πάρουν χρώμα από τα χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν στο πρόσωπο μου,αλλά δεν ζέσταναν την ψυχή μου........ 

Έκλαψα πολύ για δυό ζωές,από απελπισία,από λαχτάρα για κάποιον που ήρθε κοντά μου για να μου φέρει την επίγνωση ότι η ευτυχία είναι στιγμές....μόνο στιγμές...... 

Και οι περισσότερες κλεμένες...... 

Ζωγράφισα με φωτεινά χρώματα τις ώρες που ήμουν μαζί του αλλά η πραγματικότητα ξεθώριαζε τους πίνακες μου,όταν δεν τους βύθιζε στο χρώμα της απελπισίας...... 

Έγραψα το <<σ`αγαπώ>>σε χιλιάδες χαρτιά και τα έσκισα αμέσως μετά,σκορπίζοντας γύρω μου τα κομμάτια τους,όπως σκορπισμένη ήταν η ζωή μου...... 

Πόνεσα τόσο που μάτωσα και την ίδια στιγμή ήμουν εγώ πηγή πόνου για κάποιον που εν γνώσει μου υπέφερε όσο κι εγώ...... 

Αγνόησα την αγάπη,γιατί δεν ήταν με τους δικούς μου όρους....... 

Καταδίκασα τον εαυτό μου στη μοναξιά,δραπετεύοντας από τους δρόμους όπου μπορεί να σε συναντούσα,επιλέγοντας να φύγω εγώ,<<η δυνατή>>,τη στιγμή που η αδυναμία μου να σε κερδίσω ήταν γραμμένη στον αέρα που ανέπνεα............ 

Και μετά......μετάνιωσα.....Και γύρισα να ψάξω στο παρελθόν αυτό που μου έλειπε στο παρόν,μα δεν υπήρχε τίποτα εκεί για μένα.Η αληθινή αγάπη είχε φύγει........ 

Την είχα διώξει εγώ.....Είχα διώξει ότι άξιζε και είχα κρατήσει το τίποτα....... 

Δίκαιη τιμωρία..........

Ο εγωισμός

"Ο εγωισμός έχει δύο δρόμους να ακολουθήσει,προκειμένου να ξεδιψάσει τις αξεδίψαστες ανάγκες του.

Δύο τρόπους για να ικανοποιηθεί το διαρκώς ανικανοποίητό του.

Θα τους θυμάμαι σαν μοτίβο επαναλαμβανόμενο σε κάθε ευκαιρία.

Πρώτο:Με το να είμαι αξιοθαύμαστος.

Και δεύτερο,στην περίπτωση που δεν κατορθώνω το πρώτο:Με το να είμαι αξιολύπητος." 

   
   "Πάντα θυμάμαι,σε μια διάλεξη,την οποία πριν από χρόνια παρακολούθησα,τον ομιλητή να μας συμβουλεύει:

"Σας προτείνω μια άσκηση:επί μία εβδομάδα προσπαθήστε να μην πείτε ούτε ένα ψέμα στον εαυτό σας.

Στους άλλους επιτρέπεται να πείτε όσα ψέμματα θέλετε..."
   Το κοινό απόρησε,θορυβήθηκε,θεώρησε πως κάποιο λάθος έκανε ο ομιλητής.

Εκείνος όμως επέμενε:

"Όταν πάψετε να λέτε ψέμματα στον εαυτό σας θα πάψετε να λέτε ψέμματα και στους άλλους"."
 
 Από το βιβλίο "Ο παλιάτσος και η Άνιμα" της Μάρως Βαμβουνάκη