Πολλά μπορούν να γραφτούν για τις μάνες όλου του κόσμου. Πολλά μπορούν να
ειπωθούν για όλες τις μητέρες και να τιμηθούν σαν τα μοναδικά πλάσματα που
ξεπερνούν τα όρια και την υπομονή τους. Όλες οι μάνες είναι ηρωίδες, όμως
επέλεξα σήμερα να γράψω και να τιμήσω κάποιες ξεχωριστές γυναίκες που σαν μάνες
έχουν ξεπεράσει τον εαυτό τους με την υπομονή και την αντοχή τους.
- Τα τελευταία τριάντα έξι χρόνια μάθαμε για την μάνα του αγνοούμενου. Που κρατά για τριάντα έξι χρόνια το δάκρυ στην άκρη των βλεφάρων της και δεν του επιτρέπει να κυλήσει. Απλά περιμένει. Που κρατά τον θρήνο για τον χαμό του παιδιού της δέσμιο της ψυχής της. Απλά υπομένει. Κρατά την ελπίδα ζωντανή και δεν της επιτρέπει να χαθεί. Μετά από τριάντα έξι χρόνια περιμένει και αρνείται σε όποιον της πει πως το σπλάχνο της δεν ζει.….... Μια φιγούρα σιωπηλή. Διακριτικά επιβλητική. Σκουρόχρωμη. Χωρίς φανφάρες και επιδεικτικά λόγια. Μια φιγούρα πόνου, θύμησης και επιμονής μαζί, δίνει το δικό της μοναχικό αγώνα. Μια φιγούρα με φυλακτό την ασπρόμαυρη φωτογραφία του χαμένου παιδιού της, πολύ ενοχλητικό στην έγχρωμη ζωή μας.
- Η μάνα του παιδιού με ειδικές ανάγκες, δεν βάζει όρια υπομονής. Δεν βάζει όρια επιμονής. Δεν βάζει όρια αντοχής. Απλά υπομένει, απλά επιμένει και αντέχει! Η μάνα του παιδιού με ειδικές ικανότητες έπαψε να μετρά το χρόνο και την κούραση. Είναι μια μάνα που δίνει τον δικό της αγώνα για την επιβίωση τους σπλάχνου της. Δίνει ένα χαστούκι στην καλοαναθρεμμένη σύγχρονη πραγματικότητα.
- Η μάνα του άρρωστου παιδιού, δεν τα βάζει κάτω. Κρατιέται για χάρη του. Επιμένει να παλεύει για να το σώσει. Ακόμα και τη ζωή της δίνει για να δει το σπλάχνο της να χαμογελά ξανά. Ξέρει πως αν της φύγει φεύγει και ένα κομμάτι από την σάρκα της, την ψυχή της, το μυαλό της. Δίνει συνέχεια την πάλη της ζωής της και αυτός είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής της. Αφήνει τον εαυτό της στην άκρη. Γι’ αυτήν ευτυχία δεν είναι τα ρούχα και τα παπούτσια στην ακριβή λεωφόρο. Γι’ αυτήν ευτυχία είναι να αγοράσει τα κατάλληλα φάρμακα για την θεραπεία του παιδιού της.
Αυτές οι μάνες περισσότερο από οποιανδήποτε άλλη δίνουν για μια ζωή εξετάσεις ηρωισμού και περνούν με άριστα!
- Τα τελευταία τριάντα έξι χρόνια μάθαμε για την μάνα του αγνοούμενου. Που κρατά για τριάντα έξι χρόνια το δάκρυ στην άκρη των βλεφάρων της και δεν του επιτρέπει να κυλήσει. Απλά περιμένει. Που κρατά τον θρήνο για τον χαμό του παιδιού της δέσμιο της ψυχής της. Απλά υπομένει. Κρατά την ελπίδα ζωντανή και δεν της επιτρέπει να χαθεί. Μετά από τριάντα έξι χρόνια περιμένει και αρνείται σε όποιον της πει πως το σπλάχνο της δεν ζει.….... Μια φιγούρα σιωπηλή. Διακριτικά επιβλητική. Σκουρόχρωμη. Χωρίς φανφάρες και επιδεικτικά λόγια. Μια φιγούρα πόνου, θύμησης και επιμονής μαζί, δίνει το δικό της μοναχικό αγώνα. Μια φιγούρα με φυλακτό την ασπρόμαυρη φωτογραφία του χαμένου παιδιού της, πολύ ενοχλητικό στην έγχρωμη ζωή μας.
- Η μάνα του παιδιού με ειδικές ανάγκες, δεν βάζει όρια υπομονής. Δεν βάζει όρια επιμονής. Δεν βάζει όρια αντοχής. Απλά υπομένει, απλά επιμένει και αντέχει! Η μάνα του παιδιού με ειδικές ικανότητες έπαψε να μετρά το χρόνο και την κούραση. Είναι μια μάνα που δίνει τον δικό της αγώνα για την επιβίωση τους σπλάχνου της. Δίνει ένα χαστούκι στην καλοαναθρεμμένη σύγχρονη πραγματικότητα.
- Η μάνα του άρρωστου παιδιού, δεν τα βάζει κάτω. Κρατιέται για χάρη του. Επιμένει να παλεύει για να το σώσει. Ακόμα και τη ζωή της δίνει για να δει το σπλάχνο της να χαμογελά ξανά. Ξέρει πως αν της φύγει φεύγει και ένα κομμάτι από την σάρκα της, την ψυχή της, το μυαλό της. Δίνει συνέχεια την πάλη της ζωής της και αυτός είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής της. Αφήνει τον εαυτό της στην άκρη. Γι’ αυτήν ευτυχία δεν είναι τα ρούχα και τα παπούτσια στην ακριβή λεωφόρο. Γι’ αυτήν ευτυχία είναι να αγοράσει τα κατάλληλα φάρμακα για την θεραπεία του παιδιού της.
Αυτές οι μάνες περισσότερο από οποιανδήποτε άλλη δίνουν για μια ζωή εξετάσεις ηρωισμού και περνούν με άριστα!
